De wereld van arbodienstverlening

Hoe het voor mij ooit begon…
Bij KPMG was ik samen met mijn huidige collega Sanne als HR-medewerker verantwoordelijk voor het begeleiden van medewerkers die zich ziek hadden gemeld. Wij wisten dat er na 8 weken een Plan van Aanpak opgesteld moest worden, dat dit plan regelmatig geëvalueerd moest worden en dat de medewerker regelmatig gezien moest worden door een bedrijfsarts. Deze bedrijfsarts werd door de arbodienst ingezet. Meer wisten we eigenlijk niet. Het begeleiden van zieke medewerkers was immers niet onze corebusiness. We deden dit er een beetje bij.

Toen al vond ik het begeleiden van zieke mensen erg leuk. Niet omdat ik nu zoveel met zieke mensen heb, maar omdat ik oprecht geïnteresseerd ben in waarom mensen zich ziek melden. Ik kom uit een ondernemersgezin. Ziekmelden stond niet in ons woordenboek. Als je je niet zo lekker voelde, ging je gewoon naar je werk. ‘Van op de bank zitten, is immers nog nooit iemand beter geworden’ was het credo.

Kunnen mensen dan nooit ziek worden?

Helaas wel. Toen mijn vader ernstig ziek werd, gaf de verzekeringsarts aan dat hij niet meer kon werken. Hij kon slechts een paar meter lopen zonder pijn. De trap bij ons op drie hoog achter in de Jordaan, kon hij niet meer in een keer op. Toch weigerde hij zich de WAO in te laten duwen. Hij wilde niet “afgekeurd” worden, hij wilde blijven werken. Dit heeft hij tot aan zijn dood in 1993 volgehouden.
Als je wilt, kun je werken. Ik ben er namelijk van overtuigd, dat iedereen een beperking heeft. Het is alleen belangrijk te bedenken hoe je met deze beperking kunt blijven werken en welke werkzaamheden je wel kunt uitvoeren en welke niet.
Kun je niet zwaar tillen? Dan is een baan in de bouw wellicht niet geschikt voor je. Raak je in paniek als je met vreemde mensen moet praten? Dan is een baan als gastvrouw wellicht niet zo’n goede keuze. Er zijn echter genoeg andere banen die je kunt uitvoeren waarbij je niet hoeft te tillen of waarbij je niet met vreemde hoeft te praten. Werk dat je ondanks je beperkingen – of misschien wel juist dankzij je beperkingen – wél uit kunt voeren.

Mijn carrière als casemanager

Op enig moment besloot ik weg te gaan bij KPMG, omdat ik mij volledig wilde richten op het begeleiden van zieke mensen. Ik heb destijds de opleiding Register Case- en Caremanager gevolgd. Tijdens deze opleiding leerde ik dat verzuimbegeleiding veel meer inhield dan na 8 weken een Plan van aanpak op te stellen, dit plan te evalueren en regelmatig een consult in te plannen bij de bedrijfsarts.

Ik leerde dat er op basis van artikel 7:629 BW alleen sprake is van ziekteverzuim indien een medewerker door medische oorzaak niet in staat is zijn eigen werk (bedongen arbeid) uit te voeren.
Als je dan weet dat 80% van verzuim helemaal geen medische oorzaak heeft, dan weet je dat er nog steeds iets niet helemaal goed gaat in dit proces.
Naast mijn opleiding begon ik als verzuimcoach bij VerzuimVitaal (inmiddels BlijWerkt). Samen met mijn collega’s adviseerden wij leidinggevenden en ondernemers. Dagelijks sprak ik tientallen mensen, waardoor ik erachter kwam dat de ene persoon zich met een snotneus ziekmeldt, terwijl een ander persoon tussen de chemokuren door graag wil blijven werken.

Ik leerde dat casemanagement zoveel meer is dan wet- en regelgeving volgen. Het gaat om mensen. Ik kijk dan ook altijd naar de mens achter de medewerker. Is jouw medewerker iemand die zich elke maandag ziekmeldt? Vraag je dan eens af waarom hij zich iedere maandag ziekmeldt. Wees oprecht geïnteresseerd in de mens achter de medewerker! Mijn ervaring is dat je dan tot de beste structurele oplossingen komt.

Natuurlijk gaat die vlieger niet altijd op. Er zijn er ook altijd medewerkers die de wet- en regelgeving naar hun hand zetten. Ook in deze medewerkers zijn wij oprecht geïnteresseerd, maar komen we met praten niet tot de gewenste oplossing, dan kiezen we voor een andere aanpak. Wij kennen de wet- en regelgeving dermate goed dat we weten wanneer we deze tot op de letter uit moeten voeren.

Ondanks het feit dat je deze medewerkers overal tegenkomt, blijf ik van mening dat de meeste mensen gewoon willen werken. Ze zijn hun baan ooit begonnen met veel passie en toewijding. Ergens onderweg zijn ze deze passie en toewijding kwijtgeraakt.

Mijn visie op verzuimbegeleiding / arbodienstverlening

Alles staat en valt met goede communicatie, oprechte aandacht en het inzetten van de juiste professionals.

Weet een medewerker wat er van hem verwacht wordt wanneer hij zich ziekmeldt? Kan een leidinggevende een goed gesprek voeren met de medewerker? Kan zij alleen de Wet verbetering poortwachter volgen? Of is zij ook oprecht geïnteresseerd in de mens achter de medewerker?

Ik hoor vaak van leidinggevenden dat zij meer tijd besteden aan de medewerkers die ziek zijn dan aan de medewerkers die aan het werk zijn. Eigenlijk is dat best vreemd. Volgens mij komt dit met name omdat alle leidinggevende in een kramp zitten. Zodra een medewerker ziek wordt, is met elkaar praten door alle privacyregels erg ingewikkeld geworden.

Maar hebt u uw medewerker weleens gevraagd wat er gebeurt als hij morgen weer volledig gaat werken? Een vraag die u ook aan uw medewerker mag stellen als hij ziek is. Grote kans dat hij dit prima kan benoemen. EN grote kans dat als u hier concrete afspraken over kunt maken, langdurig verzuim voorkomen kan worden.

Ook zie ik nog vaak dat het de leidinggevende niet lukt de medewerker weer op de werkvloer te krijgen. Oplossing: we vragen een oordeel aan de bedrijfsarts. Briljant! Een bedrijfsarts is namelijk een arts die altijd wel een medische klacht kan vinden. Klachten/beperkingen hebben we namelijk allemaal. Noot: dit is geen uitspraak van mijzelf maar van een bedrijfsarts.

Natuurlijk heeft de bedrijfsarts een essentiële rol in de verzuimbegeleiding. Alleen de bedrijfsarts kan namelijk bepalen of een medewerker door medische oorzaak niet tot werken in staat is. Niemand anders. Dit betekent dat je wel een goede bedrijfsarts moet inzetten. Een bedrijfsarts die kijkt wat de medewerker nodig heeft om weer op een gezonde manier aan het werk te kunnen. Laten wij deze bedrijfsartsen nu net in ons netwerk hebben!

Wij werken samen met een aantal zelfstandige bedrijfsartsen, dat niet verbonden is aan een bedrijfsartsengroep en niet bezig is met het vullen van hun agenda. Wij laten consulten zo lang laten duren als werkelijk nodig is om te bepalen hoe de belastbaarheid van de medewerker vergroot kan worden. Wij kijken welke interventies er kunnen worden ingezet en naar wie de bedrijfsarts kan doorverwijzen om verzuim in de toekomst te voorkomen.

Arbodienstverlening

Wij lossen het verzuim niet voor u op, dat doen we samen.

Recht Door Zee is geen arbodienst. Wij zijn een casemanagementbureau. Wij hebben tientallen jaren ervaring met het begeleiden van zieke medewerkers in verschillende organisaties.

Gaat u met ons in zee?

Dan communiceert u niet naar de mensen in uw organisatie met “wij hebben een nieuwe arbodienstverlener”. Nee, dan geeft u aan “wij willen de mensen in onze organisatie inzetbaar houden tot hun pensioengerechtigde leeftijd”. De visie van Recht Door Zee Casemanagement in samenwerking met de BIG-geregistreerde bedrijfsartsen, sluit aan bij onze visie. Daarom hebben we hen gevraagd ons hierbij de adviseren

Dan leiden wij niet de leidinggevenden op of informeren we alleen de medewerkers die verzuimen. Nee, dan informeren we alle mensen in de organisatie over hoe zij inzetbaar kunnen blijven. Verzuim betekent immers alleen dat je tijdelijk (minder) inzetbaar bent.

Dan nemen wij naast de kennis van een team van geregistreerde casemanagers (specialisatie taakdelegatie) ook ons netwerk van specialisten in onze rugzak mee. Zodat we de juiste interventies in kunnen zetten. Altijd gericht op resultaat en altijd gericht op het inzetbaar houden van alle mensen in de organisatie.

Dan begeleiden wij samen met u en de bedrijfsarts, de mensen op de werkvloer.

Dan gaan we een commitment aan voor minimaal 3 jaar. We maken bij aanvang van de opdracht afspraken over de doelen die we samen willen behalen in deze 3 jaar. Hiervoor hebben wij samen een resultaatverplichting, geen inspanningsverplichting.